“De vrouw van de dokter” speelt zich af in Ardèche en is het eerste boek dat Rinell schreef onder de naam NINA&TOMMY. Haar hond STARCK heet in het boek Tommy. Op deze blog kunt u korte passages uit het boek lezen. Bestellen kan natuurlijk ook bij Bol.com en natuurlijk is het te koop in L’Xpérience.

EEN RANZIG VERLEDEN

Danielle spreidde haar armen open en kwam op Lotte afrennen. Ze was een paar dagen in Marseille geweest voor haar doktersbezoek en Lotte was toevallig ook in Marseille met haar vriendinnen uit Amsterdam. Samen zouden ze terugrijden naar de Ardeche. ‘Ooh wat ben ik blij je te zien, ik maakte me zo ongerust en begreep er niets van.’ Ze viel Lotte om de hals en zoende haar op beide wangen. Lotte deed haar best om haar chagerijnige humeur weg te slikken. ‘Ik sta al meer dan een uur op de ‘depose minute’. Ik kwam hier aanrijden en reed meteen het terreintje op, er is een taxistrook in het midden, precies zoals je me vertelde, en dus had ik er werkelijk geen idee van dat er meerdere ‘depose minute’ zijn. En omdat je er maar een minuutje mag parkeren durfde ik niet ver weg te gaan. Ik heb zelfs een aerobicsles voorbereid naast mijn auto. Heb je die commentaar leverende mannen niet gehoord? Ze staan daar, vlakbij.’ Lotte wees naar een groepje lachende mannen die tegen de prachtige bewerkte leuning van het Gare St. Charles aanstonden. Danielle vertrok haar gezicht. Wat dom, wat ontzettend dom van haar, ten eerste wist ze niet dat er een meerdere ‘depose minute’ waren en ten tweede had ze niet eens gereageerd op de mannen die naar beneden hadden staan kijken en opmerkingen hadden staan roepen en bovendien vlak naast haar stonden. In feite was er een niveau lager dus ook een depose minute en in haar, die zonder auto was, was het niet eens opgekomen om op zoek te gaan naar Lotte.’ Ooh Lotte, sorry sorry sorry, ik had dat helemaal niet in de gaten, ben je hier al lang?’ Danielle had een verhit hoofd door de situatie en een opvlieger die haar T-shirt tegen haar lichaam liet plakken. ‘Kom nou maar mee Danielle, we zijn door deze toestand vertraagd en Stan zit op ons te wachten in Port le Boucq’, zei Lotte terwijl ze zich omdraaide, een van Danielle’s tassen pakte en naar beneden liep. Lotte had een heerlijk weekend achter de rug met haar Amsterdamse vriendinnen. Mirjam, Linda en Hester hadden een Ryan air ticket geboekt en waren op zaterdagmiddag aangekomen op Marseille airport. Het hele weekend hadden ze gegeten, gedronken, geshopt en gewoon lekker gekletst. De chambre d’hôte in de oude haven lag op loopafstand van alles wat leuk, lekker en mooi om te bezoeken was, dus het was een topweekend geweest. Lotte zat nog helemaal in de sfeer van de meiden uit Amsterdam en dwong zichzelf het klungelige gedrag van Danielle luchtig naast zich neer te leggen en haar goede humeur niet te laten verpesten. Ze kon echter niet ontkennen dat ze flink geirriteerd was door het verlies van tijd. Ze had een lunchafspraak met een kennis en Lotte hield er helemaal niet van om te laat te komen.

Na een heerlijke lunch met verse vis zoals je alleen aan de kust kunt eten, stapten Lotte en Danielle in de auto om terug te rijden naar de Ardèche. Het was toch zo’n twee uurtjes rijden en Lotte zou ’s avonds om 20:00 uur nog een aerobics les moeten geven en onderweg moesten er ook nog boodschappen gedaan worden. Dus om 14:30 uur zwaaiden ze naar Stan die helemaal blij van het leuke bliksembezoek de meiden stond na te wuiven.

‘Ik heb mijn Psychiater gesproken Lotte’, zei Danielle toen ze de snelweg opdraaiden. ‘Ik heb hem verteld dat het me goed doet om bij jullie te zijn en voor Tommy te zorgen, ik ben zelfs een beetje afgevallen en ik heb een nieuwe trui gekocht. Je weet wel met vlindermouwen in een mooie paarse kleur, net zoiets als jij hebt.’ Lotte keek even opzij en schonk Danielle een vriendelijke lach. ‘Fijn Danielle, een vrouw voelt zich altijd gelukkig als ze iets nieuws koopt, vind je niet? ik heb ook iets nieuws gekocht met mijn vriendinnen en ben helemaal verguld met mijn aankopen, ik voel me op wolkjes lopen, even helemaal van de berg af, lekker naar de grote stad en bijkletsen met de meiden. Je ziet er goed uit Danielle, what’s up?’

‘Ik voel me bevrijd, Lotte. Bevrijd van de luchtvervuiling van Marseille, bevrijd van de eenzaamheid van het appartement waar ik met Patrick woon, weg van al die conflicten, agressie en onbeleefd en ruw gedrag. Ik voel me gewoon zoveel beter bij jullie in de Ardèche. Na een weekje thuis heb ik weer heel veel zin om met Tommy te gaan wandelen en mijn dorpse leventje weer op te pikken. Het voelt als een moment van bezinning, ik kijk terug in de tijd, herbeleef mijn leven met al haar stappen en misstappen en ben blij dat ik nu op dit punt ben aangeland. Weet je, Lotte, het ging slecht met me.

Ik heb een moeilijk leven gehad en ben sinds een tijdje keihard aan het werk met mijn psychiater om de boel op een rijtje te krijgen.’ Danielle keek een beetje wazig alsof ze in zichzelf gekeerd was en begon toen weer te praten. ‘Ik heb het geluk gehad om een flinke som geld te winnen met krasloten. Dr. de Beaussi is een geweldige psychiater die eigenlijk alleen filmsterren en rijke mensen behandelt maar voor mij heeft hij een uitzondering gemaakt. Ik heb al het geld dat ik heb gewonnen cash aan hem gegeven in ruil voor een intense behandeling. Ik wil je iets over mijn leven vertellen Lotte, het doet mij goed om erover te praten en zo leer je me beter kennen en begrijpen.’ Danielle maakte haar broekriem los, trok haar T-shirt er een beetje overheen en zette de bijrijderstoel iets achterover. ‘Ok Danielle, ik luister’, zei Lotte en hield haar ogen verder op de weg.

‘Toen ik veertien was had ik een nogal beschermd leventje, ik had een oudere broer die al zijn eigen gang ging en mijn ouders lieten mij niet zo vrij als ik zou willen. Als tegenreactie rebelleerde ik op alle fronten en kwam regelmatig in de problemen. Mijn therapie bij Dr. de Beaussie bestaat er onder andere uit dat hij mij onder hypnose brengt en mij zo bepaalde zaken uit mijn verleden laat herbeleven. Tijdens een van die sessies kwam ik er achter dat ik op jonge leeftijd seksueel was misbruikt. Altijd al heb ik moeite gehad met seks. Ik heb er eigenlijk nooit van kunnen genieten, ik begreep nooit wat men eraan vond. Ik probeerde altijd de baas te blijven tijdens het bedrijven van seks. Nooit liet ik me helemaal gaan. Als er een verkrachtingszaak ter sprake kwam in de pers of op journaal, werd ik heel naar en misselijk en kreeg ik het ijskoud. Maar nu wist ik opeens waarom ik er altijd zo op reageerde. Ik had het zelf meegemaakt en had het heel heel diep begraven. Tijdens de sessies met Dr. de Beaussie herbeleefde ik steeds weer een verkrachting. Keer op keer. Ik zag hem bovenop me, ik voelde hem in mij heen en weer bewegen, een T-shirt, magere armen, ruikend naar een shaggie en smerig zweet. Maar het gezicht dat bleef maar een wazige vlek. Een verkrampt lichaam van pijn, kotsneigingen en apatisch zijn van angst. Dat is wat ik me ervan herinner. Samen met Dr. de Beaussie heb ik de situatie van toen in kaart gebracht en persoon voor persoon afgewogen en beoordeeld wie het zou kunnen zijn. Uiteindelijk kon het alleen maar mijn broer zijn. Alle andere mannen die in mijn omgeving verkeerden, kon ik uitsluiten. Het was mijn broer. Het is moeilijk te beschrijven wat er door je heengaat wanneer je het dan eindelijk weet. Aan de ene kant is er de opluchting, de waarheid komt boven water en aan de andere kant natuurlijk de afschuw van het feit dat je verkracht bent door je eigen broer. Na aandringen van Dr. de Beaussie heb ik de familie met mijn vreselijke ontdekking geconfronteerd. Mijn broer ontkende het natuurlijk in alle toonaarden en speelde het verontwaardigde onterecht beschuldigde slachtoffer. Mijn familie kon niet kiezen. Sprak ik de waarheid of mijn broer?’ Danielle stopte even om haar neus te snuiten en een slokje water te nemen. Lotte zei helemaal niets en wachtte af. ‘Uiteindelijk is het verhaal in de doofpot gestopt, of liever gezegd, niemand praat er meer over. Ik heb geprobeerd om met mijn broer te praten maar hij wil me niet meer zien. Weet je, ik heb inmiddels genoeg begrepen van het leven om te beseffen dat ik hem moet vergeven en opnieuw moet beginnen. Maar hij is nog niet zover. Dat betekent dat we beiden de rest van de familie zien maar nooit met zijn allen samen kunnen zijn. Het vreet aan me, maar het zij zo. Ik heb toen besloten om het eruit te gooien want anders kon ik gewoon niet verder met mijn leven. Ik was volkomen geblokkeerd en doodongelukkig en moest dus de confrontatie met het seksueel misdrijf aan.’

‘Danielle, ik weet niet wat ik zeggen moet. Het lijkt me vreselijk wat je hebt meegemaakt en je draagt dit natuurlijk altijd met je mee. Vergeven is 1 ding maar vergeten is niet mogelijk. Ik vind het ontzettend triest voor je dat dit is gebeurd. Wat een slechte start’. Lotte was onder de indruk van het verhaal van Danielle en vroeg zich af of ze misschien te hard en te negatief over Danielle oordeelde. Ze was immers een flink beschadigde vrouw die keihard probeerde haar leven weer op de rit te krijgen. Dat was toch wel bewonderingswaardig. ‘We gaan lekker naar huis Danielle, we worden vast met heel veel enthousiasme begroet door Tommy en Rob en ik stel voor dat we een heerlijk glaasje nemen als aperitief en veel plezier gaan maken.’ Lotte’s opgeruimde karakter neigde er altijd naar om the bright sight te zien en niet te lang stil te staan bij het negatieve. Danielle echter, was volkomen het tegenovergestelde, ze slaakte een diepe zucht en stak weer van wal. ‘Eerlijk gezegd heb ik net besloten om deze week niet te drinken. Ik heb de neiging om teveel te genieten van een glaasje wijn en met teveel bedoel ik dan de kwantiteit. Mijn eerste echtgenoot was een alcoholist die me alle hoeken van de kamer liet zien als hij teveel had gedronken en de tweede deed precies hetzelfde. Mijn leven heeft harde klappen gehad door alcoholmisbruik en ik probeer mezelf te behoeden voor weer zo’n situatie.’

De hele terugreis luchtte Danielle haar hart. Lotte wist niet zo goed wat ze ermee aanmoest. Danielle was gewoon slecht begonnen. Was verkracht door haar broer, had gerebelleerd en was op zeventienjarige leeftijd zwanger geworden van een leuke jongen die natuurlijk helemaal niet op het vaderschap zat te wachten en zeker geen wettelijke relatie met Danielle wilde aangaan. Ze was gedurende de zwangerschap weggestopt in een klooster en was pas na de bevalling weer naar haar ouders teruggekeerd. De ouders hadden de baby opgevoed en Danielle moest gewoon weer naar school. De kerk speelde een belangrijke rol in hun leven. Vader en moeder leefden volgens de regels van de protestantse kerk, sober en netjes en ze droegen de schande die hun dochter had veroorzaakt met bitterheid en gebogen hoofd. Er werd niet gesproken over gevoelens, over misstappen, over spijt en vergeving. Er werd een oplossing gezocht en er werd gezwegen. Danielle had jarenlang met een brok in haar keel gelopen en was toen ze éénentwintig werd in een spontane bui stiekem getrouwd met de liefde van haar leven.

Haar kersverse echtgenoot bleek echter niets te zijn van wat hij pretendeerde. Antoine chanteerde Danielle altijd met haar dochter. Ze moest blij zijn dat hij Veronique accepteerde en een veilig huis bood. Danielle werd geslagen wanneer hij dronken was en de hemel in geprezen wanneer hij nuchter zijn excuses aanbood. Ze werkte als schoonmaakster om de broodnodige centjes te verdienen. De inkomsten van Antoine waren onzeker en onregelmatig en ze wilde goed voor haar dochter kunnen zorgen. Vooral haar ouders mochten niets weten. Danielle speelde de gelukkige echtgenote en hield haar mond. Na jaren modderen verliet ze echter met Veronique het armzalige woninkje en zocht heil bij L’Eau vive, een opvanghuis voor misbruikte vrouwen. Op haar zesentwintigste stortte ze zich voor de tweede keer in het huwelijksleven met opnieuw een alcoholist.

‘Schat, wat moet ik hier in vredesnaam mee? Ik vind het zo in en in triest maar heb toch ook een naar onderbuikgevoel over deze verhalen. Hoe is het nu mogelijk dat alles zo ontzettend misgaat in je leven en dat je elke keer maar weer verkeerde beslissingen neemt? Ik wordt er gewoon een beetje onzeker van, ik heb het idee dat Danielle op het randje zit. Ze heeft enorme psychische problemen. Kunnen we haar wel alleen laten met Tommy?’ Lotte zat met een glaasje rode wijn met Rob in bed de hele dag door te nemen en had uitgebreid verteld over wat Danielle haar had toevertrouwd.

‘Liefie, ik denk dat Danielle inderdaad een beschadigde vrouw is, een ongeluksvogel die altijd maar weer nare dingen over zich afroept maar ik denk niet dat ze gevaarlijk is. Ze is nu toch weer bezig om haar leven op de rit te zetten, ze heeft een leuke man. Althans ik vind Patrick een aardige man en volgens mij is hij heel gewoon, een beetje saai zelfs. Ze probeert zich er fysiek weer bovenop te krijgen door met Tommy veel te wandelen en de buitenlucht op te snuiven. Ik ben alleen af en toe een beetje geïrriteerd door haar eetgedrag. Ze kan nergens tegen en ondertussen loopt ze de hele dag te snoepen en zuipt ze eerlijk gezegd flink.’ ‘Nou, wij kunnen er trouwens ook wat van’, zei Lotte en ze nam nog een slokje van de heerlijke Cabernet. ‘Volgens mij drinken wij ieder minstens vijf glazen per dag en omdat we uit een vat tanken hebben we dat helemaal niet in de gaten.’ ‘ So what?’ Rob keek quasi verbaasd. ‘We wonen toch als god in Frankrijk, hier is het gewoon gebruikelijk en wij hebben ons keurig aan de norm aangepast.’ Met zijn aanstekelijke lach bracht hij ook Lotte in een goed humeur, hij schonk hun glazen nog eens vol en ze vergaten Danielle.