“De vrouw van de dokter” speelt zich af in Ardèche en is het eerste boek dat Rinell schreef onder de naam NINA&TOMMY. Haar hond STARCK heet in het boek Tommy. Op deze blog kunt u korte passages uit het boek lezen. Bestellen kan natuurlijk ook bij Bol.com en natuurlijk is het te koop in L’Xpérience‘

De vrouw droeg weer het belachelijke carnavalskostuum. Lotte had de indruk dat het was gewassen want er was geen spoor meer van de kotsvlekken en ze had ook de indruk dat het iets was gekrompen want ze zag de schoenen van de vrouw. Het was te donker in de ruimte om de schoenen goed te onderscheiden. Het leken stevige zwarte laarzen maar zeker wist ze het niet. De vrouw liep weer naar de krat en pakte de colafles. Lotte besloot zo goed mogelijk te drinken.  Ze had een spuughekel aan cola  maar de suiker die een killer was voor haar tanden en haar gewicht had ze in deze heikele situatie hard nodig. Ook had ze dringend vocht nodig. De vrouw duwde hardhandig de opening van de fles tegen haar mond. Ze voelde de droge lippen openbarsten maar vermande zich en dronk.  Onmiddellijk begon haar lichaam weer te protesteren met een flinke boer. Ze dronk nooit koolzuurhoudende dranken en verdroeg het duidelijk ook niet. Ze besloot niet te vragen om water, ze had informatie nodig van deze vrouw, ze zou zo gehoorzaam mogelijk zijn. ‘Wat wilt u van me?’, ze sprak ze woorden langzaam en zo emotieloos mogelijk uit. Het langgerekte spookgezicht keek haar uitdrukkingsloos aan en ging verder met het rommelen in de krat.  Ze pakte een oud jampotje begon met dezelfde gore lepel als waarmee ze de leverpaté aan Lotte had gevoerd in de pot te roeren.  Ze nam een schepje en propte de lepel in Lotte’s mond.  Lotte’s maag kromp ineen van de opgedroogde vleesbrokken die nog op de lepel zaten maar ze concentreerde zich volledig en hield stand. Ze was vastbesloten te overleven en dat betekende dat ze moest eten wat ze dan ook maar voorgeschoteld kreeg. De smurrie in haar mond dacht ze te kunnen identificeren als kastanjepuree, een gewoonlijk heerlijke pasta om dunnetjes op een broodje te smeren. De dikke prut kleefde tegen haar tanden en behoefde veel speeksel om te verdunnen. Met veel moeite kreeg ze de eerste hap weg om ruimte te maken voor de volgende.  ‘Ik heb genoeg, alstublieft, kunt u stoppen, ik kan niet meer’. Lotte kreeg kotsneigingen van de zoete brei en had steeds meer moeite om deze te onderdrukken. Het spook reageerde niet en ging door met het naar binnen proppen van de kastanjepuree. Lotte begon haar hoofd af te wenden bij iedere hap die haar werd voorgeschoteld en hield op een gegeven moment haar mond dicht.  De vrouw raakte geïrriteerd en kneep keihard met haar middelvinger en duim tussen het onderste en bovenste kaakgewricht. Lotte schreeuwde het uit van de pijn en de lepel werd met geweld naar binnen geschoven. ‘Eten kreng,’ snauwde de vrouw. Onmiddellijk was ze weer bij haar positieven.  ‘Eten kreng’, had de vrouw gezegd. Kon ze er een accent in ontdekken? Ze had niet de indruk. Bovendien werd de stem vervormd omdat deze achter het masker vandaan kwam. Wat was dit in vredesnaam voor een gek die haar cola en kastanjepuree voorschotelde.  Twee suikerbommen, waarom niet gewoon water en brood?  De vrouw zocht in de kist en kwam op Lotte af met een tube die ze kon onderscheiden als Ketoprofen, een gel die als ontstekingsremmer en pijnstiller werd gebruikt voor spierklachten en zwellingen. Onlangs was het uit de handel gehaald omdat het brandwonden kon veroorzaken. In een flits dacht ze nog dat de vrouw haar wond ging behandelen maar ze zat er volkomen naast. Met een kwast smeerde de vrouw dikke klodders van de gel op haar buik en polsen. Daarna ging ze in de weer met huishoudplastik en een schaar en knipte brede repen. Ze plakte de reep plastik tegen de buik van Lotte en begon deze rondom haar buik en rug als een korset vast te sjorren. Toen ze de bebloede billen zag, slaakte ze een verheugde kreet. Ze duwde Lotte een beetje naar voren en smeerde haar billen in met een dikke laag Ketoprofen.  Lotte beet op haar kiezen om het niet uit te schreeuwen van de pijn. De gel brandde in haar open wonden. Ze durfde nog nauwelijks adem te halen omdat bij een diepe ademhaling de buik uitzet en het korset van plastik nog strakker kwam te zitten en in haar huid sneed. Uiteindelijk was de vrouw klaar. Ze ruimde de spullen weer in het kratje en bewoog haar masker vlak voor het gezicht van Lotte. ‘Brand, kankerwijf, Brand in de hel’,fluisterde ze, waarna ze zich omdraaide en het huis verliet.

Hoe was ’t ook alweer? Wil je de vorige episode teruglezen? Klik dan HIER.