Hartelijk welkom bij L’Xpérience TO READ, TO EAT & TO WALK. Rinell schrijft over de avonturen in de chambre d’hôte en laat u een kijkje nemen in haar keuken.

Ik zie haar nog staan de eerste keer dar ik bij haar op visite kwam. Een vrouwtje van 1.50 m turven hoog op afgeknipte rubberen laarzen  en een schort over haar bloemetjesjurk. Ze had een donkere gelooide huid door het altijd buiten zijn en was ongetwijfeld de uitvindster van het bloempotkapsel! Ze trok een mes uit de keukenla om de saucisson die ze bij het apéro serveerde, aan te snijden. Het mes was groter dan haar arm. Ze is 87 geworden. Zomer 2014 midden in het heetst van de strijd: ik had net de de wok verwarmd en wachtte op het heet worden van de olie, en toen ging de bel. Gelukkig draaide ik het gas uit voordat ik naar boven liep om de deur te openen. Het was Pascal, mijn buurman. “Mammie Roussel is verderop in de straat in elkaar gezakt, kom vlug”. Ik veegde mijn vettige kookhanden af aan mijn schort en ging achterop de Vespa zitten waar de zoon van Pascal al mee klaarstond. Binnen 20 seconden waren we op de plaats waar Mammie in elkaar was gestort. Ik zag meteen dat ze dood was en wilde haar graag in haar waarde laten maar de ethiek wil dat we reanimeren. Zoals altijd komt de dood onverwacht en had ik dus mijn beflapje niet bij me. Ik heb veel moeten overwinnen om met de mond op mond beademing te beginnen. Samen met een dorpsgenoot hebben we geblazen en gemasseerd tot de ambulance er was. Daarna ben ik meteen weggegaan. Voor mij was Mammie dood en o wat wenste ik dat men haar vredig zou laten liggen. Tien minuten nadat ik mijn gas had uitgedraaid stond ik opnieuw achter mijn fornuis (nadat ik mijn tanden had gepoetst). Jannie kwam net de keuken binnen. “Het is me gelukt om weer een beetje nieuw leven in je plantjes te blazen”, zei ze. “Nou dan heb je een betere dag dan ik want ik ben er net in gefaald”, antwoorde ik. Zo kan het dus zomaar gebeuren dat je op een drukke dag in de chambre d’hôte, een tussendoortje hebt. Eric werkte bij en zorgde voor Mammie Roussel. De kerk zat bommetje bij haar afscheid. Mensen die ik nooit bij haar aan de keukentafel heb gezien, zaten wel in de kerk. “C’est la vie”, zei haar zoon Georges. Hij gaf deze zomer 2015 de pijp aan Maarten. De notoire dronkenlap had zich verslikt in een stuk vlees en bleef erin. Voor zijn begravenis heb ik een mooie grafrede geschreven en voorgedragen en zijn kist besprenkeld met 51, zijn lievelings Pastis, zijn levenselixir en zijn ondergang. Les Roussels waren de eersten die ons op ons gemak stelden toen we 15 jaar geleden onze Chambre d’hôte in de Ardèche kochten. Ze nodigden ons uit op de borrel, boden hulp en gaven raad. We zullen ze nooit vergeten!